- Wspomaga równowagę flory jelitowej
- Skuteczne leczenie różnych rodzajów biegunki
- Zapobiegawcze działanie probiotyczne
- Klinicznie udowodniona skuteczność w leczeniu różnych przewlekłych chorób zapalnych
- Zmniejsza stan zapalny jelit
Yamamoto® Research Saccharomyces Boulardii to suplement diety zawierający probiotyki, które wspierają równowagę flory jelitowej. Produkt dostarcza 6 miliardów jednostek tworzących kolonie Saccharomyces cerevisiae var. boulardii na dzienną dawkę.
Saccharomyces boulardii to niepatogenne drożdże probiotyczne, które wywierają bezpośredni wpływ na wiele patogenów i są stosowane w Europie od dziesięcioleci w leczeniu różnych rodzajów biegunki. Jest powszechnie stosowany w medycynie w celu zapobiegania biegunce związanej z antybiotykoterapią lub karmieniem dożołądkowym, a także w leczeniu ostrej biegunki u dorosłych i dzieci lub biegunki związanej z Clostridium difficile, a nawet przewlekłej biegunki u pacjentów zakażonych wirusem HIV. Wśród "niebakteryjnych" probiotyków, jedyną rzeczywistą skutecznością potwierdzoną od pewnego czasu jest Saccharomyces boulardii ("Sb"), będący jedynym "terapeutycznym" gatunkiem drożdży, którego korzyści jako probiotyku zostały wykazane w literaturze (patrz badanie "Marchand i Vandenplas", 2000). Do tej pory opublikowano ponad 40 badań klinicznych i ponad 40 badań farmakologicznych dotyczących tego cennego Saccharomyces boulardii (McFarland, 2010), a dzięki dostępności dowodów klinicznych te drożdże terapeutyczne są zalecane przez Europejskie Towarzystwo Gastroenterologii Dziecięcej, Hepatologii i Żywienia (ESPGHAN) w leczeniu wszystkich rodzajów ostrej biegunki u dzieci (Guarino i in., 2014).
Saccharomyces boulardii to dzikie drożdże tropikalne odkryte w Indochinach w 1923 roku przez francuskiego naukowca Henri Boularda, któremu udało się wyizolować je ze skórki różnych owoców tropikalnych (liczi i mangostan) po odkryciu, że rdzenni mieszkańcy używali skórki tych owoców tropikalnych jako leków przeciwbiegunkowych.
Ta specyfika jest korzystna, ponieważ u ludzi Saccharomyces boulardii nie kolonizuje układu jelitowego na stałe i już po 6-7 dniach od przerwania podawania, komórki względne nie są już wykrywalne w kale.
Ze względu na to, że Saccharomyces boulardii "nie jest bakterią", jego właściwości farmakokinetyczne w zakresie wchłaniania, metabolizmu, dystrybucji i eliminacji znacznie różnią się od innych tak zwanych probiotyków "bakteryjnych", ponieważ przechodzi on przez jelita i nie jest ani wchłaniany, ani metabolizowany. Po podaniu doustnym jest odporny na działanie środowiska żołądkowego i kwasów żółciowych, docierając do jelita żywy i skuteczny, bez wchłaniania, osiągając stężenia "w stanie stacjonarnym" w ciągu 3 dni i jest eliminowany w ciągu 5 dni po zaprzestaniu leczenia.
Bardzo ważną cechą, która sprawia, że jest on tak długo stosowany w warunkach klinicznych, jest jego oporność na antybiotyki. Saccharomyces B. nie jest dezaktywowany przez antybiotyki i dlatego może być przyjmowany w tym samym czasie, podczas gdy bakterie są prawie zawsze zabijane (Graff i in., 2008). To właśnie dlatego jest on tak powszechnie stosowany w połączeniu z terapiami antybiotykowymi, aby zapobiec biegunce, którą one powodują. Inną interesującą cechą, która odróżnia te drożdże od ich innych bakteryjnych "probiotycznych kolegów", jest ich powierzchnia, która jest około 10 razy większa niż powierzchnia bakterii. Wiąże się to z pewnymi specyficznymi działaniami, takimi jak konkurencja substratów i rodzaj "efektu magnesu" przeciwko patogenom (Billoo i in., 2006, McFarland 2010).
Skuteczność kliniczna Saccharomyces boulardii została oceniona w kilku rodzajach ostrych chorób, począwszy od biegunki antybiotykowej, zakażeń Clostridium difficile, zakażenia Helicobacter pylori, ostrej biegunki u dorosłych i dzieci (gdzie znajduje szerokie zastosowanie), biegunki związanej z żywieniem dojelitowym, dokuczliwej biegunki doświadczanej przez podróżnych, zakażenia Vibrio cholerae, czerwonki amebowej i różnych innych infekcji. Ponadto, skuteczność kliniczna Saccharomyces boulardii została oceniona w kilku rodzajach przewlekłych chorób zapalnych, w tym bardzo poważnych, takich jak choroba Leśniowskiego-Crohna, najbardziej "powszechny" zespół jelita drażliwego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, giardioza, amebowe zapalenie jelita grubego, a nawet w biegunce związanej z HIV.
Faktem jest jednak, że zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, biegunka jest często problemem o dość nagłym początku i czasie trwania od kilku dni do kilku tygodni. Jego nasilenie zależy wówczas od etiologii, którą może być zanieczyszczenie żywności, zatrucie, infekcja bakteryjna lub częściej infekcja wirusowa (np. "sezonowe" zapalenie żołądka i jelit) lub pasożytnicza. Również w tych przypadkach niektóre z różnych dostępnych badań zostały przeprowadzone w celu oceny wpływu Saccharomyces boulardii w leczeniu ostrej biegunki, gdzie skuteczność Saccharomyces boulardii została potwierdzona w szczególności w przypadkach ostrego zapalenia żołądka i jelit u dzieci, gdzie wyniki sugerują, że leczenie znacznie wzmacnia odpowiedź immunologiczną. Badania wykazały również, że Saccharomyces boulardii, jako środek wspomagający leczenie rozpuszczalnikami nawadniającymi, skraca czas trwania biegunki, przyspieszając powrót do zdrowia i zmniejszając ryzyko przedłużającej się biegunki. Wiele badań wskazuje, że drożdże Saccharomyces Boulardii oddziałują na wiele mechanizmów molekularnych związanych ze stanem zapalnym jelit, sprzyjając zmniejszeniu stanu zapalnego typowego dla zapalenia jelita grubego, w tym uszkodzeń histologicznych, oprócz biegunki i błony śluzowej jelit. Obniża poziom różnych mediatorów prozapalnych IL-1ß, IL-6, TNF-a i iNOS, promując wydzielanie cytokiny przeciwzapalnej IL-10. Ponadto Saccharomyces Boulardii zmniejsza również kolonizację jelit przez Candida albicans.
Skuteczność Saccharomyces boulardii wzrasta, gdy jest on podawany w ciągu pierwszych 48 godzin po wystąpieniu choroby, a czas jego stosowania wynosi od 7 dni do 6 miesięcy w ramach pojedynczej kuracji lub jako dodatkowa terapia uzupełniająca, oczywiście w zależności od patologii (McFarland 2010).
